اجازه بده بار دیگر چراغ کم‌نور یک بار قدیمی روشن شود؛ فضایی که بوی تند دود سیگار فضای اتاق را پر می‌کند و صدای پیانویی فرسوده از گوشه سالن شنیده می‌شود. اینجاست که باید وارد دنیای اکانت ظرفیتی بازی Mafia: The Old Country برای PS5 شوی—دنیایی که در آن، گاهی صدای شلیک گلوله آرام‌تر از خیانت است و خون، بی‌سر و صدا بر زمین می‌ریزد.
اکانت ظرفیتی بازی Mafia: The Old Country برای PS5 نماد بازگشت به سرزمینی‌ست که خون و وفاداری، هیچ‌گاه از یاد نمی‌روند. بعضی روایت‌ها ناگهان آغاز نمی‌شوند، بلکه دوباره جان می‌گیرند و به صحنه بازمی‌گردند؛ و این عنوان نیز نه یک دنباله مستقیم است، نه فقط بازسازی، بلکه سفری است به ریشه‌های داستان، جایی که همه چیز از آن‌جا شروع شد: سیسیل.
در نسخه‌های پیشین مافیا، خیابان‌های آمریکا با سروصدای ماشین‌های کلاسیک، هیاهوی پلیس‌ها و نزاع‌های خیابانی آشنا بود؛ اما این بار فضا کاملاً تغییر کرده. اینجا کوچه‌های سنگ‌فرش جنوب ایتالیا در سکوت سنگین‌شان فرو رفته‌اند، کلیساهای نیمه‌ویران با شیشه‌های شکسته، و درختان زیتونی که سال‌هاست راز دفن حقیقت‌ها را دیده‌اند. گلوله اینجا پایان کار نیست—بلکه امضایی‌ست پای معامله‌هایی که پیش‌تر منعقد شده‌اند.
ماجرای اکانت ظرفیتی بازی Mafia: The Old Country برای PS5 درباره انسان‌هایی است که مدت‌هاست خطوط میان خانواده، دشمن و قربانی برایشان محو شده. نقش تو جوانی به نام Luca Esposito است؛ کسی که آرزوی قهرمان یا قاتل بودن ندارد، تنها هدفش زنده ماندن است. اما جایی که خانواده‌ها به‌جای حفظ خون، خود بهانه ریختن آن می‌شوند، حتی زنده ماندن هم به چالشی بزرگ بدل می‌شود.
این بازی سرشار از لحظات دوگانه است—نه فقط در انتخاب دیالوگ یا مسیر پایانی، بلکه حتی در نگاه‌ها، حرکات و سکوت‌ها. همه چیزی را پنهان می‌کنند، حتی خودت.
درست مانند قطعه‌ای موسیقی که از جایی غیرمنتظره آغاز می‌شود، اکانت ظرفیتی بازی Mafia: The Old Country برای PS5 هم ورودت را از نقطه‌ای رقم می‌زند که فکرش را نمی‌کردی.
پس راحت بنشین. حتی اگر هنوز پایت روی پدال گاز نرفته، باید آماده باشی؛ چون در این بازی، داستان مثل رانندگی در میان مه است—تنها راه پیش، حرکت به جلوست، حتی زمانی که مقصد پیچ بعدی هنوز پیداست.
سال ۱۹۲۳، سیسیل. اروپا هنوز دارد خاکستر جنگ جهانی اول را از دامنش می‌تکاند. مردم، خسته‌اند. فقیر. زخمی. و دولت؟ آن‌قدر دور است که انگار وجود ندارد. در این میان، تنها چیزی که هنوز قانون خودش را دارد، خانواده است. یا دست‌کم چیزی که اسمش خانواده است.
تو نقش لوکا اسپوزیتو را بازی می‌کنی—جوانی با گذشته‌ای گنگ و آینده‌ای که بیشتر شبیه تهدید است تا امید. پدرت مدت‌ها پیش ناپدید شده. کسی نمی‌داند مرده، فرار کرده، یا شاید… هنوز هم در سایه‌ها نفس می‌کشد. تنها چیزی که از او مانده، بدهی‌ای‌ست که دیگران فراموش نکرده‌اند.
برای فرار از فقر، برای نجات مادرت، و شاید برای رسیدن به چیزی شبیه معنا، وارد دنیایی می‌شوی که همه‌چیز با یک «قول» شروع می‌شود. اما قول‌ها اینجا ارزش خونی را دارند که بابتش ریخته می‌شود.
داستان بازی خطی نیست. نه فقط به‌خاطر انتخاب‌هایی که در دیالوگ‌ها می‌کنی، بلکه به‌خاطر جایی که می‌ایستی، سکوت‌هایی که انتخاب می‌کنی، یا حتی آدم‌هایی که تصمیم می‌گیری از کنارش عبور کنی. گاهی فقط یک نگاه، روند کل داستان را عوض می‌کند.
در این قصه، هیچ‌کس خوب نیست. بعضی فقط کمتر بدند. و تو، مثل همه، باید بفهمی کِی بکشی، کِی ببخشی، و مهم‌تر از همه—کِی عقب بکشی.
چون در Mafia: The Old Country، هر چهره‌ای داستانی‌ست. گاهی نیمه‌گفته، گاهی کاملاً دروغ. هیچ‌کس آن‌چیزی نیست که در نگاه اول به‌نظر می‌رسد. و همین است که اعتماد، اینجا، خطرناک‌تر از یک تفنگ پُر است.
در این بازی، آدم‌ها را نمی‌شود فقط با ظاهر قضاوت کرد. بعضی‌ها آرام حرف می‌زنند، ولی صدایشان ته گلویت گیر می‌کند. بعضی‌ها تند می‌خندند، ولی پشت خنده‌شان سایه‌ای از خشم هست. و تو، ناچار باید میان این‌همه چهره، راهت را پیدا کنی—در دنیایی که یک اشتباه، یعنی پایان.
تو او هستی. یا دست‌کم کسی که زندگی‌اش را وام می‌گیری. جوانی بی‌ادعا، گیر افتاده میان وفاداری و واقعیت.
او نه قاتل است، نه قهرمان. بیشتر شبیه کسی‌ست که تا به حال بیشتر از آنکه راه برود، کشیده شده. ولی حالا وقت آن رسیده که خودش تصمیم بگیرد. چون گذشته دارد صدایش می‌زند. و جواب‌ندادن، خودش یک انتخاب است.
مردی که اسمش را همه با احترام می‌گویند، اما هیچ‌کس با اطمینان نگاهش نمی‌کند.
او همه‌چیز را می‌بیند، حتی وقتی آن‌جا نیست.
حرفش همیشه آرام است، ولی اگر خواستی بفهمی خطرش چقدر واقعی‌ست، فقط کافی‌ست سکوت کند.
می‌گوید از تو خوشش آمده، چون شبیه پدرتی. و این، هم بدشانسی است… هم تنها شانست.
صاحب یک کافه‌ی متروکه. صدای خش‌دار، نگاهی خسته، و حافظه‌ای که بیشتر از آنچه بروز می‌دهد، حفظ کرده.
گاهی به نظر می‌رسد دلش برایت می‌سوزد، ولی در همان لحظه، لیوانی که دستت می‌دهد ممکن است آخرین چیزی باشد که می‌نوشی.
او کلید بعضی درهاست. فقط باید بفهمی چه چیزی در ازای بازکردن آن در، از تو می‌خواهد.
قاتلی که سال‌هاست به اسم «نیکوی کور» شناخته می‌شود، چون همیشه چشم‌بند دارد. ولی تیرهایش هیچ‌وقت خطا نمی‌روند.
بعضی‌ها می‌گویند پدرت را آخرین‌بار با او دیده‌اند. بعضی‌ها می‌گویند اصلاً وجود ندارد.
وقتی پیدایش می‌کنی، از تو نمی‌پرسد که کی هستی. می‌پرسد: «آیا آماده‌ای که چیزی را نبینی، ولی باورش کنی؟»
بسیار خب… حالا وقت آن است که پا بگذاریم روی سنگ‌فرش‌هایی که خون و باران، سال‌هاست رنگ‌شان را یکی کرده‌اند. خیابان‌هایی که اگر بتوانند حرف بزنند، فقط یک جمله می‌گویند: «هرکس اینجا رد شده، چیزی از خودش جا گذاشته.» چون در Mafia: The Old Country، مراحل بازی فقط محل عبور نیستند؛ خودِ داستان‌اند.
برخلاف شهرهای شلوغ و چراغ‌دار نسخه‌های قبلی مافیا، این‌بار فضا بسته‌تر است. صمیمی‌تر. تاریک‌تر.
کوچه‌هایی که انگار فقط برای فرار ساخته شده‌اند، کلیساهایی که دعا در آن‌ها سال‌هاست قطع شده، و خانه‌هایی که درِ ورودی‌شان به گذشته باز می‌شود، نه خیابان.
مراحل در بازی، حول محور دو چیز شکل می‌گیرند: دین و خانواده. هر کدام از لوکیشن‌ها یا به محراب ختم می‌شوند، یا به سفره‌ای که کسی پشت آن خیانت را مزه‌مزه کرده. همه‌چیز شخصی‌ست، و همین است که درد را واقعی‌تر می‌کند.
اینجا جایی‌ست که بازی شروع می‌شود. جایی که هنوز صدای مادرها از بالکن شنیده می‌شود و بوی رب گوجه با خشم همسایه‌ها قاطی‌ست. اما زیر این ظاهر بومی، چیزهایی پنهان شده که سال‌هاست خاک رویشان نشسته.
مراحل اولیه‌ی بازی در اینجا می‌گذرد؛ آموزش‌ها، آشنایی با محیط، و تصمیم‌هایی که کوچک به‌نظر می‌رسند، اما بعداً مثل گلوله به سینه‌ات برمی‌گردند.
یکی از زیباترین و خالی‌ترین مکان‌های بازی. ولی نگذار منظره فریبت بدهد. در دل این راه، مکالمه‌هایی اتفاق می‌افتد که مسیر بازی را عوض می‌کند.
اینجا دشمنی نداری که دنبالت کند. فقط یک نفر با توست. و هر جمله‌ای که ردوبدل می‌شود، می‌تواند اعتماد بسازد یا خراب کند.
مکانی پنهان، وسط خرابه‌ها. انگار زمان از اینجا عبور نکرده، فقط در آن مانده.
یکی از مراحل پرتنش بازی همین‌جاست. نه به‌خاطر مبارزه یا تله. بلکه به‌خاطر چیزی که می‌فهمی. حقیقتی که تو را برای همیشه از یک «پسر» به یک «مرد» تبدیل می‌کند.
و بعد از آن، تصمیم‌گیری دیگر مثل قبل نخواهد بود.
در قصه‌های مافیا، مراسم همیشه پایان نیستند—شروع یک خونریزی‌اند.
در این مرحله، همه‌چیز به اوج می‌رسد. موسیقی، لباس‌ها، لبخندها… و زیرشان، اسلحه‌هایی که منتظر یک اشاره‌اند.
تو باید انتخاب کنی که پشت کدام صندلی بنشینی.
و مهم‌تر اینکه: با دست خودت آن لیوان شراب را بالا ببری… یا زمین بگذاری.
حالا وقت آن است که از زمین و آدم‌ها فاصله بگیریم و برویم سراغ خود بازی، جایی که کنترل از دست شخصیت خارج می‌شود و می‌رسد به تو. چون در Mafia: The Old Country، گیم‌پلی فقط دکمه‌زدن نیست؛ نوعی رفتار است. انتخاب اینکه چطور راه بروی، کی حرف بزنی، و کِی ترجیح بدهی سکوت همه‌چیز را جواب بدهد.
اگر دنبال بازی‌ای هستی که با فشار دکمه‌ها درگیری پشت درگیری تحویلت بده، شاید بهتر باشد مسیر را عوض کنی.
اما اگر دلت می‌خواهد هر قدمی که برمی‌داری، وزن داشته باشد… هر شلیک، بهایی داشته باشد… و هر سکوت، بیشتر از هزار دیالوگ معنا پیدا کند—The Old Country آمده تا دقیقاً همین را به تو بدهد.
اینجا هیچ‌کس نمی‌دود. یا دست‌کم، تا وقتی که مجبور نباشد.
حرکت در کوچه‌ها، از میان جمعیت، داخل کلیسا یا هنگام ورود به خانه‌ای که مطمئن نیستی مهمان‌اش هستی یا قربانی‌اش، همه‌اش با ریتمی آرام اتفاق می‌افتد.
دوربین سوم‌شخص، اما نزدیک است. انگار یک قدم پشت تو ایستاده و نفس می‌کشد.
احساس امنیت نمی‌دهد، فقط اجازه می‌دهد نگاه کنی. و این، گاهی ترسناک‌تر از هر درگیری است.
وقتی گلوله‌ای شلیک می‌شود، معنی دارد. در این بازی، به‌ندرت وارد جنگی می‌شوی که فقط برای اکشن طراحی شده باشد.
دعواها، تیراندازی‌ها، و حتی قتل‌ها، همیشه ریشه دارند. و عجیب اینکه بازی، هیچ‌وقت بابت کشتن کسی احساس پیروزی به تو نمی‌دهد.
بعضی تیراندازی‌ها، فقط برای زنده‌ماندن است. و بعضی، آن‌قدر درد دارند که بعد از شلیک، دکمه را کمی سخت‌تر نگه می‌داری.
دیالوگ‌ها در The Old Country تعارف ندارند.
در لحظه‌های مهم، بازی گزینه‌هایی به تو نمی‌دهد که مشخص باشد کدام درست است.
بعضی پاسخ‌ها، مسیر را عوض می‌کنند. بعضی‌ها یک دوست می‌سازند. بعضی، یک دشمن.
و گاهی، فقط باید سکوت کنی.
اما حواست باشد—اینجا، سکوت هم معنا دارد.
هیچ راهی سفید نیست. هیچ شخصیتی سیاهِ کامل نیست.
تو باید تصمیم بگیری از کدام مسیر بروی، چه چیزی را ببخشی، و از چه چیزی چشم‌پوشی نکنی—even if it costs you everything.
بازی با تو حساب نمی‌کند؛ فقط به تو فرصت می‌دهد. اینکه چطور از آن استفاده کنی، انتخاب توست.
و بازی، به‌خوبی به‌یاد دارد چه کردی.
در Mafia: The Old Country، وسایل فقط «ابزار بقا» نیستند؛ بازتابی‌اند از اینکه تو چه‌جور آدمی شده‌ای. باهوش؟ خونسرد؟ یا صرفاً کسی که دیگر چاره‌ای ندارد؟
در این بازی، اسلحه‌ها به‌جای اینکه فقط قدرت تو باشند، بخشی از روایتت می‌شوند. انتخاب اینکه با چه چیزی وارد درگیری شوی، یا اصلاً وارد درگیری بشوی یا نه، خودش داستان می‌سازد. چون اینجا، مهم نیست چه داری؛ مهم است چطور استفاده‌اش می‌کنی.
نماد تمام مافیاها. کوچک، قابل‌اعتماد، بی‌سروصدا. اما فقط تا وقتی‌که به درستی ازش استفاده شود.
گلوله‌هایش کم است. پس باید بدانی کِی و کجا شلیک کنی. اگر بخواهی همه‌چیز را با آن حل کنی، خیلی زود تنهات می‌گذارد.
نه سریع است، نه سبک. اما وقتی بخواهد، فقط یک‌بار نیاز دارد.
این اسلحه بیشتر در مراحل روستایی و موقعیت‌های محدود استفاده می‌شود—وقتی دشمن نزدیک است و مهلت فکر کردن نداری.
شلیکش بلند است، اما تصمیمی که به شلیکش ختم می‌شود، بلندتر در سرت می‌پیچد.
در جیبت همیشه هست. شاید برای بریدن طناب، شاید برای باز کردن نامه… شاید هم برای بریدن اعتماد.
با این ابزار می‌توانی در مراحل مخفی‌کاری دشمن را بی‌صدا از پا درآوری.
اما درست همان‌قدر که کارآمد است، خونش هم دیر پاک می‌شود.
کم پیش می‌آید استفاده‌اش کنی، اما وقتی بکنی، همه می‌فهمند حرفت چیست.
در مراحل خاص، می‌توانی از آن برای ایجاد آشوب یا قطع‌کردن مسیر دشمن استفاده کنی.
اما استفاده‌اش ساده نیست—نه به‌لحاظ گیم‌پلی، نه به‌لحاظ اخلاقی. چون با آتش بازی‌کردن، همیشه تاوان دارد.
در گوشه‌ای از تجهیزاتت، چیزی هست که تیر شلیک نمی‌کند، اما زخمش عمیق‌تر است: دفترچه‌ای که پدرت از خود جا گذاشته.
نقشه‌هایی، اسامی، قراردادها… و یادداشت‌هایی که کم‌کم نشان می‌دهند آن مرد کی بوده—و تو قرار است چه شوی.
در The Old Country، تجهیزاتت همیشه همانی نیست که به دوش می‌کشی؛ گاهی چیزهایی‌ست که در دلت می‌چرخی، و بازی باهوش‌تر از آن است که متوجهش نشود.
چون اینجا اسلحه‌ها فقط برای زنده‌ماندن نیستند—برای امتحان‌کردن وجدان تو ساخته شده‌اند.
بازی‌هایی از جنس مافیا، بیشتر از همه‌چیز نیاز به ثبات دارند. نه فقط تو، که بازی هم باید خیالش راحت باشد که وسط یک مأموریت حیاتی از دست نمی‌روی.
برای همین، اگر قرار است The Old Country را تجربه کنی، راهش فقط یک چیز است: اکانت ظرفیتی.
بگذار رک حرف بزنیم. نسخه‌های اشتراکی، هکی، کرک‌شده و راه‌های میان‌بر، شاید در ظاهر ساده باشند، اما ته‌شان همیشه یک نگرانی هست:
اما وقتی اکانت ظرفیتی می‌خری:
اگر دنبال خرید ظرفیتی و مطمئن هستی، کافی‌ست به تیم پشتیبانی کاپیتان کنسول پیام بدهی.
پروسه ساده است:
برای دسترسی به بازی Mafia: The Old Country دو روش وجود دارد:
برای خرید و نصب بازی Mafia: The Old Country از فروشگاه (PlayStation Store)، ابتدا وارد فروشگاه شوید و بازی را در بخش جستجو پیدا کنید. پس از انتخاب، بازی را خریداری کرده و پرداخت را توسط گیفت کارت یا کارت های اعتباری بین المللی (VISA Card, MASTER Card) انجام دهید. پس از آن، بازی به‌صورت خودکار دانلود و نصب می‌شود. وقتی نصب کامل شد، از منوی اصلی کنسول بازی را اجرا کنید.
The Old Country بازی‌ای نیست که آخرش بگوید “برنده شدی.”
نه مدالی در کار است، نه پرچمی که بالا برود. فقط خودتی و یک سری تصمیم که در سکوت شب، سنگین‌تر از صدای شلیک‌اند.
اگر دنبال بازی‌ای هستی که هم شخصیت بسازد، هم وجدان را قلقلک بدهد، هم زیبایی را در تیرگی پیدا کند، این بازی برای تو ساخته شده.
نه چون تو را قهرمان می‌داند—بلکه چون می‌خواهد ببیند وقتی همه‌چیز خاکستری‌ست، خودت چه رنگی را انتخاب می‌کنی.
در دنیای مافیا، پایان همیشه ساده نیست. گاهی فقط زنده ماندن، خودش نوعی پیروزی‌ست.
و گاهی هم… زنده ماندن، یعنی تا ابد با خاطراتت زندگی کردن.
| انتخاب ظرفیت |
|
|---|
کاپیتان کنسول، با سابقه‌ای درخشان در دنیای گیمینگ، سال‌هاست که به عنوان یکی از برترین ارائه‌دهندگان محصولات گیمینگ و اکانت‌های بازی‌های روز دنیا شناخته می‌شود. این مجموعه با پشتیبانی حرفه‌ای و سریع، به صورت حضوری و آنلاین، در سراسر ایران در کنار گیمرهاست، تا تجربه‌ای متفاوت و لذت‌بخش از خرید و بازی را برای شما رقم بزند.
اصفهان خیابان چهارباغ بالا مجتمع پارک طبقه اول ورودی ۴ واحد ۴۶۱ کاپیتان کنسول
۰۳۱۳۶۶۷۱۴۸۰
۰۹۳۶۱۱۹۰۷۶۷
۰۹۰۱۷۱۶۴۷۳۹
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.