۶۵۰,۰۰۰ تومان–۱,۴۵۰,۰۰۰ تومان
بعضی بازی‌ها لازم نیست از اول فریاد بزنن که قراره متفاوت باشن؛ فقط یه تصویر، یه قدم، یا حتی صدای شمشیر کافیه تا بفهمی با چیزی طرفی که قراره گیرت بندازه. اکانت ظرفیتی قانونی بازی Devil May Cry 5 برای PS4 و PS5 دقیقاً همون‌جاست. نه از اون بازی‌هاست که با خیال راحت می‌شینی و تا آخر بدون چالش تمومش می‌کنی، نه از اونایی که فقط بخوای رکورد بزنی.
هر شخصیتش انگار یه فصل جداست، هر مرحله‌اش مثل یه سوال نصفه که باید توی میدون نبرد جوابشو پیدا کنی. بازی هیچی رو توی دستت نمی‌ذاره، همه‌چیزو باید بکشی بیرون؛ از قدرت گرفته تا دلیل ادامه دادن. این‌جا، فانتزی با دلهره قاطی شده و اکشن با تردید.
همه‌چیز از دل فروپاشی شروع می‌شود؛ شهری که زیر پای یک نیروی ریشه‌دار و ناشناخته در حال بلعیده شدن است. درختی به‌نام کلیفاث (Qliphoth) از اعماق زمین سر بر می‌آورد و با خودش لشکری از موجودات جهنمی را بالا می‌کشد. دنیا دوباره به مرز شکست رسیده، اما این‌بار، هیچ‌کس واقعاً آماده‌اش نیست.
در این آشوب، چند مسیر موازی شکل می‌گیرد: مبارزه برای بقا، تلاش برای ریشه‌یابی منبع این ویرانی و مهم‌تر از همه، رویارویی با زخم‌هایی که از قبل باقی مانده‌اند. این فقط نبرد با دشمن بیرونی نیست؛ کشمکش‌هایی هم درون شخصیت‌ها جریان دارد که به‌مراتب عمیق‌تر از شمشیر و آتش است. گذشته، حال را تهدید می‌کند.
در طول روایت، بازی با کنار هم قرار دادن خطوط داستانی، به‌تدریج رازها را باز می‌کند، بدون اینکه همه‌چیز را یک‌باره لو بدهد. بعضی چیزها تا لحظه آخر گفته نمی‌شوند؛ بعضی دیگر، از نیم‌نگاه‌ها و سکوت‌ها پیداست. رویدادها نه ساده‌اند، نه پیچیده؛ اما همیشه روی تصمیم‌هایی ساخته شده‌اند که گریزی از عواقب‌شان نیست.
پایان، نه فقط پایان یک مبارزه است، بلکه نشانه‌ای‌ست از اینکه بعضی چیزها را نمی‌شود با شمشیر حل کرد. وقتی خاکسترها فرومی‌نشیند، چیزی از هرکدام باقی مانده که دیگر قابل برگشت نیست. بازی تمام می‌شود، اما روایت هنوز ته ذهن می‌چرخد؛ با یک سؤال بی‌جواب: قدرت واقعاً برای چه کسی لازم است؟
پیش از آن‌که پای بازیکن به میدان نبرد برسد، شخصیت‌های Devil May Cry 5 خودشان مثل یک ارتش مستقل وارد صحنه می‌شوند؛ هرکدام با داستان، زبان بدن و طرز فکر خاص. شخصیت‌هایی که صرفاً برای پر کردن داستان نیامده‌اند، بلکه با حضورشان، فضا را شکل می‌دهند. تضادهای میان‌شان، نبردها را فقط فیزیکی باقی نمی‌گذارند، بلکه عاطفی و ذهنی هم می‌کنند. در این دنیا، کسی بی‌زخم نیست.
نرو حالا دیگر آن نوجوان مغرور و عصبی نسخه چهارم نیست؛ بازوی شیطانی‌اش را از دست داده، اما چیزی قدرتمندتر به‌دست آورده: بازویی مکانیکی با قابلیت‌های متنوع که نه‌فقط او را جنگجوتر کرده، بلکه نگاهش به دنیا را هم عوض کرده. نرو حالا می‌داند انتقام یعنی چه، اما شاید هنوز دقیق نداند که چه‌چیزی ارزش جنگیدن دارد.
دانته در این نسخه بیشتر از همیشه، شبیه یک شبح از گذشته است. پیر نشده، اما نگاهش سنگین‌تر شده. لبخندهایش حالا بیشتر دفاعی‌اند تا شوخ‌طبع. او وارد میدان می‌شود نه به امید پیروزی، بلکه برای بستن پرونده‌ای که خیلی وقت پیش باید تمام می‌شد. شمشیر معروفش یعنی Rebellion و تفنگ‌های دوقلویش هنوز می‌درخشند، اما آنچه درونش می‌گذرد، تاریک‌تر از همیشه است.
وی متفاوت‌ترین چهره‌ی این نسخه است؛ نه به‌خاطر توانایی‌های جادویی‌اش، بلکه چون تصمیم گرفته خودش را پشت سایه‌ها پنهان کند. او دشمنان را با سه موجود احضاری شکست می‌دهد، بدون آن‌که خودش دست به شمشیر ببرد. حرف می‌زند، فکر می‌کند، شعر می‌خواند و بیشتر از همه، ساکت تماشا می‌کند. کسی که از درون در حال فروپاشی است، اما هنوز ایستاده است.
ورجیل حضوری است که نه‌فقط برای دانته و نرو، بلکه برای کل دنیای بازی، معنا دارد. شمشیری مرموز در دست، هدفی خونسرد در ذهن و صدایی که بیشتر از آن‌که فریاد بزند، زمزمه می‌کند. ورجیل، تقابل فلسفی «قدرت» و «رهایی» را در وجودش جمع کرده و به همین دلیل، هر نبرد با او فقط یک دوئل نیست؛ بازتابی از کشمکش‌های درونی شخصیت‌های دیگر هم هست.
هر مرحله در Devil May Cry 5 مثل یک فصل از کتابی‌ست که با خون و دود نوشته شده. مأموریت‌ها فقط پیش‌برد داستان نیستند؛ بلکه هرکدام چالشی تازه برای ذهن و انگشتان بازیکن‌اند. با هر نبرد، یک‌قدم به حقیقت نزدیک‌تر می‌شوی و با هر انتخاب، بیشتر در تاریکی ریشه می‌دوا
بازیکن کنترل نرو را در ویرانه‌های شهر به‌دست می‌گیرد؛ بدون بازوی شیطانی‌اش، اما با بازوی مکانیکی جدید به‌نام Devil Breaker. هدف اصلی در این مرحله، شکست دادن اولین موج از شیاطین، نجات افراد غیرنظامی و عقب راندن نیروهای اولیه‌ی کلیفاث است. مرحله با یک دشمن نمادین با موجودی عظیم‌الجثه به پایان می‌رسد و نقطه‌ی شروع تنش اصلی داستان است.
برای اولین‌بار، بازیکن با سبک مبارزه‌ی خاص وی آشنا می‌شود؛ کاراکتری که خودش وارد مبارزه نمی‌شود و از سه موجود احضاری (شیر، کلاغ و هیولای سنگی) برای درگیری استفاده می‌کند. در این مأموریت باید از مسیرهای تخریب‌شده عبور کنی، اطلاعات جمع‌آوری کنی و برخی دشمنان میدانی را بدون از بین رفتن احضارها شکست دهی. پایان مرحله درگیری با یک هیولای جهش‌یافته است که قدرت کنترل سایه دارد.
در دل این مأموریت، بازیکن باید به عمق شبکه‌ی ریشه‌های کلیفاث نفوذ کند تا منبع رشد آن را پیدا کند. مسیر پر از شاخه‌های زنده، تله‌های محیطی و دشمنانی‌ست که از دل زمین می‌جوشند. مأموریت شامل آزادسازی یک مسیر مسدود شده برای عبور دیگر شخصیت‌ها، نابودی گره‌های تغذیه‌ای درخت و مقابله با موجی از دشمنان در یک فضای بسته است.
بازیکن در نقش نرو وارد عمق درخت می‌شود تا یکی از منشأهای قدرت دشمن را از بین ببرد. مسیرها پیچیده، چند شاخه و پر از موجودات جهش‌یافته‌اند. مأموریت شامل از بین بردن ساختارهای انرژی‌زا، دفاع از نقاط کلیدی و بقا در موج‌های هم‌زمان دشمنان است. در انتهای مرحله، یک دشمن سخت وجود دارد که بازیکن را وادار می‌کند از همه‌ی امکانات Devil Breaker استفاده کند.
دانته وارد صحنه می‌شود و گیم‌پلی به‌طرز محسوسی عوض می‌شود. در این مرحله باید چند مسیر هم‌زمان را پاکسازی کنی، با استفاده از سبک‌های مبارزه‌ی قابل تعویض دانته به دشمنان متنوع پاسخ بدهی و منابع را مدیریت کنی. مأموریت پایانی درگیری با نوعی شوالیه‌ی اهریمنی است که ترکیبی از سرعت، قدرت و جادو را دارد و بازیکن را به سوییچ بین سلاح‌ها وادار می‌کند.
در این مأموریت، یاماتو (شمشیر ورجیل) باعث ایجاد شکافی بین دنیاها می‌شود و جهان بازی برای مدتی دگرگون می‌شود. مأموریت تو این است که از داخل شکاف‌ها عبور کنی، قبل از آن‌که بسته شوند، دشمنان ویژه‌ای را از میان ببری که فقط در این فضا ظاهر می‌شوند. طراحی این مرحله پر از صحنه‌های پرشی–حرکتی، دشمنان غیرمعمول و دو نبرد پیاپی با دشمنان فرعی است.
در دل فضای نیمه‌مخروبه‌ای از درخت کلیفاث، جایی که هنوز بوی جنگ می‌پیچد، دانته و ورجیل بالاخره روبه‌روی هم قرار می‌گیرند. پیش از نبرد نهایی، مأموریت شامل نفوذ به هسته‌ی درخت، بستن گره‌های حیاتی تغذیه و رویارویی با چند دشمن قدیمی‌ست که حالا ارتقا یافته برگشته‌اند. مرحله درگیری اصلی ندارد تا زمانی که به مبارزه‌ی نهایی بین دانته و ورجیل می‌رسی؛ نبردی که هم از نظر فنی و هم از نظر احساسی، سنگین‌ترین لحظه‌ی بازی‌ست.
پایانی بدون وقفه. بازیکن باید ابتدا در نقش نرو، میان دانته و ورجیل مداخله کند و سپس در یکی از شخصی‌ترین دشمن‌های تاریخ بازی‌های اکشن، مقابل ورجیل قرار بگیرد. هدف در این‌جا پیروزی نیست؛ متوقف‌کردن یک سقوط دائمی است. دشمن از حرکات بازیکن یاد می‌گیرد و طراحی مرحله، بازیکن را وادار می‌کند تا تمام توانایی‌هایی که تا آن لحظه آموخته، در یک مبارزه‌ی خالص به‌کار بگیرد.
جهان Devil May Cry 5 درست از همان ابتدا غیرقابل اعتماد به‌نظر می‌رسد؛ شهری مدرن که در چنگال درختی شیطانی فرو می‌ریزد. همه‌چیز پوسته‌ای‌ست بر روی آشوب: ساختمان‌هایی که از درون پوسیده‌اند، کوچه‌هایی که به جهنم ختم می‌شوند. این فقط یک فضا نیست، یک هشدار است.
فضاهای داخلی سرد، فشرده و پر از سایه‌اند. هر مسیر انگار ادامه‌ی ذهن یک شخصیت است؛ ترس‌ها و خاطرات‌شان را کف زمین ریخته‌اند. وقتی در این محیط‌ها قدم می‌زنی، بازی از تو نمی‌خواهد فقط بجنگی، بلکه بفهمی کجایی و چرا.
نورپردازی‌ها، موسیقی پس‌زمینه و معماری همه با هم ترکیب می‌شوند تا دنیایی بسازند که انگار زنده است. هیچ‌چیز در سکوت نمی‌ماند؛ حتی دیوارها هم نفس می‌کشند. این جهان، تو را نه با صدا، بلکه با حس ترسناک خاموشی می‌بلعد.
در نهایت، دنیای بازی خودش یک شخصیت مستقل است؛ با رفتار، خشم و حافظه. هر مرحله، صفحه‌ای از دفتر خاطرات شهری‌ست که هم درون خودش فرو ریخته، هم درون شخصیت‌ها. وقتی بازی تمام می‌شود، حس می‌کنی هنوز چیزهایی در آن فضا جا گذاشته‌ای.
در Devil May Cry 5، سلاح‌ها چیزی فراتر از ابزار مبارزه‌اند. هرکدام زبان بدن خاصی به شخصیت می‌دهند، نوعی امضا. گاهی صدای برخورد یک شمشیر یا لرزش دست هنگام شلیک، از هر دیالوگی صادقانه‌تر است.
بازوی مکانیکی نرو، قلب مبارزه اوست. انواع مختلفی دارد، از Punch Line که مثل مشت راکتی دشمن را تعقیب می‌کند، تا Ragtime که زمان را کند می‌کند. هرکدام تجربه‌ای منحصربه‌فرد می‌سازند؛ بازیکن باید بسته به موقعیت، انتخاب کند: تخریب محض یا کنترل استراتژیک.
شمشیر افسانه‌ای دانته، که با هر ضربه‌اش، وزن سال‌ها مبارزه را فریاد می‌زند. ساده‌ترین سلاح او، اما با سبک مبارزه‌ی کلاسیک و توازن میان سرعت و قدرت. در دستان بازیکن، Rebellion مثل امتداد بدن دانته عمل می‌کند، نه صرفاً یک تیغه.
شمشیری مرموز و سریع که در دستان ورجیل، مرز بین دنیاها را می‌شکند. قدرت آن بیشتر در دقت و برش‌های بی‌صداست تا قدرت خام؛ حرکت‌های آن، تمیز، سریع و کشنده‌اند. وقتی در مبارزه استفاده می‌شود، حس می‌کنی هر حرکت یک تصمیم فلسفی‌ست، نه فقط یک ضربه.
سلاح گرم دانته برای فاصله‌های دور، با طراحی خاص و ریتم تیراندازی متناوب. برخلاف تصور، این‌ها برای تمام کردن دشمن نیستند، بلکه برای در جریان نگه داشتن نبرد طراحی شده‌اند. صدا و بازخورد آن‌ها حسی از تسلط و کنترل لحظه‌ای به بازیکن می‌دهد.
دستکش‌هایی آتشین برای مبارزه‌ی نزدیک، با حملاتی کوبنده و حس فیزیکی بالا. سبک بازی با Ifrit کاملاً فشرده است؛ مثل مشت‌های سنگینی که لرزشش تا شانه بالا می‌رود. بازی با این سلاح نیاز به زمان‌بندی دقیق دارد، اما پاداشش، قدرت خالص است.
موتورسیکلتی دو تکه که به شمشیر تبدیل می‌شود؛ هم سنگین، هم جذاب. حرکات آن کندتر از سایر سلاح‌هاست، اما در عوض ضربه‌ها و ضرباهنگ‌شان مثل کوبیدن پتک روی زمین عمل می‌کند. هر بار که به دشمن برخورد می‌کند، انگار دیوار فرو می‌ریزد.
سلاح وی، وسیله‌ای ساده برای اجرای ضربه نهایی دشمنان است. خودش وارد مبارزه نمی‌شود، اما Cane لحظه‌ی نهایی را امضا می‌کند. هر بار که با این عصا ضربه‌ی مرگ می‌زنی، حس می‌کنی مثل ختم یک شعر، آرام اما قطعی‌ست.
گیم‌پلی در Devil May Cry 5 ترکیبی است از ضرب‌آهنگ، آزادی و جریانی که اجازه نمی‌دهد حتی لحظه‌ای حواست پرت شود. هر حرکت، انگار جمله‌ای‌ست در گفت‌وگویی بی‌کلام با دشمن. از گرافیک گرفته تا صداگذاری، همه‌چیز برای خلق یک رقص مرگ دقیق طراحی شده است.
رنگ‌ها، نورها و کنتراست‌ها در این بازی صرفاً برای زیبایی نیستند؛ نقش احساسی دارند. فضاها گاهی به‌شدت بسته، سنگین و خفه هستند و گاهی با یک نور از بالا، نوری از امید به تصویر کشیده می‌شوند. طراحی دشمنان نیز مثل کابوس‌هایی‌ست که ذهن با دقت ساخته؛ هرکدام شکل، حرکت و حتی صداپردازی مخصوص خود را دارد.
موسیقی بازی به‌صورت پویا با ریتم مبارزه تطبیق پیدا می‌کند؛ یعنی هرچه بهتر بازی کنی، موسیقی هم پرانرژی‌تر می‌شود. از ضرب‌آهنگ درام‌های سنگین گرفته تا صدای شمشیر و گلوله، همه‌چیز با دقت طراحی شده تا بازیکن را در یک جریان هم‌زمان صوتی و حرکتی نگه دارد. هیچ صدایی اضافه نیست و هر سکوتی معنا دارد.
در ظاهر، بازی فاقد بخش سنتی کوآپ است، اما یک سیستم نیمه‌پنهان همکاری بین بازیکنان دارد. در برخی مراحل، بازیکنان دیگر به‌شکل آنلاین در نقش وی یا نرو ظاهر می‌شوند و بدون گفت‌وگو، کنار تو می‌جنگند. این طراحی، حس تنهایی بازی را از بین نمی‌برد، اما لحظه‌هایی از «باهم‌بودن در سکوت» خلق می‌کند.
برای دسترسی به بازی Devil May Cry 5 دو روش وجود دارد:
برای خرید و نصب بازی Devil May Cry 5 از فروشگاه (PlayStation Store)، ابتدا وارد فروشگاه شوید و بازی را در بخش جستجو پیدا کنید. پس از انتخاب، بازی را خریداری کرده و پرداخت را توسط گیفت کارت یا کارت های اعتباری بین المللی (VISA Card, MASTER Card) انجام دهید. پس از آن، بازی به‌صورت خودکار دانلود و نصب می‌شود. وقتی نصب کامل شد، از منوی اصلی کنسول بازی را اجرا کنید.
اکانت ظرفیتی شامل سه نوع مختلف است که هر یک امکانات منحصر به فردی را به کاربران ارائه می‌دهد. در ادامه، به معرفی این سه نوع و ویژگی‌های آن خواهیم پرداخت:
وقتی آخرین شمشیر زده شد و آخرین سکوت شکست، احتمالاً یه لحظه‌ای داری که نمی‌دونی خوشحالی که تموم شده یا ناراحتی که دیگه چیزی برای زدن نمونده. Devil May Cry 5 از اون بازی‌ها نیست که بعدش بری یه لیوان آب بخوری و فراموشش کنی. یه‌جوری ته ذهن جا خوش می‌کنه که انگار هنوز یکی از دشمنان رو کامل نبردی.
ممکنه خیلی‌ها بگن «یه بازی دیگه‌ست که باید شمشیر بزنی و بری جلو». شاید از دور واقعاً همین‌طور به‌نظر بیاد. ولی کسی که حتی یه‌بار با نرو تو دل ریشه‌های کلیفاث دویده باشه یا وسط اون سکوت سنگین کنار وی قدم زده باشه، خوب می‌فهمه که این فقط یه بازی نیست؛ این یه درگیری واقعی با چیزیه که معلوم نیست تهش چی ازت باقی می‌ذاره.
اگر دنبال یه بازی هستی که فقط با دکمه‌زدن جلو نره، بلکه مجبورت کنه فکر کنی، جاخالی بدی، عصبی بشی و بعد لبخند بزنی، وقتشه به Devil May Cry 5 فرصت بدی. نه چون همه می‌گن خوبه؛ چون ممکنه چیزی توش پیدا کنی که خیلی وقت بود توی یه بازی ندیده بودی. امتحانش کن… شاید بیشتر از چیزی که انتظار داشتی، گیرت بندازه.
| انتخاب ظرفیت |
|
|---|
قیمت اصلی: ۲,۴۰۰,۰۰۰ تومان بود.۲,۳۵۰,۰۰۰ تومانقیمت فعلی: ۲,۳۵۰,۰۰۰ تومان.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.