۴۵۰,۰۰۰ تومان–۸۵۰,۰۰۰ تومان
چه چیزی یک مسابقه را از صرفاً رانندگی سریع جدا می‌کند؟ شاید پیچ‌هایی که از مسیر منطقی پیروی نمی‌کنند، یا رقیبانی که لبخند می‌زنند و هم‌زمان بمب پرت می‌کنند. اکانت ظرفیتی قانونی بازی Crash Team Racing Nitro-Fueled برای PS4 و PS5 جایی است که شوخی و جدیت در مسابقه قاطی می‌شود. نه به‌خاطر گرافیک یا اسم شخصیت‌ها، بلکه چون پشت هر دور، بی‌نظمی حساب‌شده‌ای خوابیده که تو را وادار می‌کند که دوباره امتحان کنی. فکر می‌کنی این بار می‌تونی آن میان‌بر مخفی رو بگیری، اما یهو می‌بینی تو هوا معلقی و خنده‌ات می‌گیره.
همه‌چیز از یک پیست شروع می‌شود، اما تمام نمی‌شود. در این بازی، سرعت کافی نیست؛ باید زرنگ باشی، مسیر را بشناسی و جاهایی بری که انگار خود بازی هم انتظارش را ندارد. آیا یک عنوان بازسازی‌شده می‌تواند همچنان ضربان قلب را بالا ببرد؟ Crash Team Racing Nitro-Fueled با صدای لاستیک داغ و رنگ‌های اغراق‌شده‌اش، این سؤال را تبدیل به تجربه‌ای واقعی کرده است.
همه‌چیز از جایی شروع می‌شود که نیترس اکساید، بیگانه‌ای با ادعای سریع‌ترین موجود کهکشان بودن، روی زمین فرود می‌آید و انسان‌ها را به مسابقه‌ای نفس‌گیر دعوت می‌کند. شرطش ساده است: اگر شکست بخورد، زمین را ترک می‌کند؛ اما اگر برنده شود، سیاره را به زمین تمرین رانندگی خودش تبدیل می‌کند. چالشی که ظاهرش کارتونی‌ست، اما پشت آن نوعی تهدید از جنس غرور بیگانه‌ها پنهان شده.
در واکنش به این تهدید، گروهی از شخصیت‌های آشنا و بعضاً متضاد دور هم جمع می‌شوند: کراش، کوکو، دکتر کورتکس و دیگران. هر کدام با انگیزه‌ای متفاوت اما هدفی مشترک، وارد میدان می‌شوند. این‌بار دعوا بر سر نجات دنیاست، نه فقط مدال طلا یا امتیاز.
به جای یه داستان‌گویی کلاسیک، کل ماجرای بازی از دل مسابقه‌های هیجان انگیز بیرون میاد. رابطه بین کاراکترها، ریشه‌های شوخی‌ها و حتی دشمنی‌های قدیمی، همه در خلال مسابقه جان می‌گیرند. هیچ میان‌پرده‌ای بیش از رفتار آن‌ها وسط پیچ و ترمز، شخصیت‌شان را آشکار نمی‌کند.
در نهایت، نبرد اصلی نه فقط میان راننده‌ها، که میان زمین و غرور کهکشانی اکساید است. بازی نشان می‌دهد گاهی حتی یک کارتینگ رنگی هم می‌تواند در برابر سلطه‌جویی بین‌سیاره‌ای ایستادگی کند. پایان بازی، بیشتر از آن‌که یک نتیجه باشد، تأییدی است بر قدرت شوخی، رفاقت و چند پیچ درست‌رانده‌شده.
پیش از آن که سوت داور شنیده شود، خودِ پیست دست به کار معرفی می‌شود: در یک طرف، قهرمان‌های بزن‌و‌برقص که بیشتر وقتشان صرف خندیدن می‌شود؛ در طرف دیگر، مغز متفکرهایی که همیشه نیم‌رخ‌شان رو به شیطنت است. این تضاد شیرین، نبض Crash Team Racing Nitro-Fueled را تند می‌کند. هر راننده تعریفی دارد، هر تعریف یک نقطه ضعف و هر نقطه ضعف فرصتی برای سبقت گرفتن.
نوک دماغش هنوز بوی نارگیل می‌دهد؛ انگار مستقیم از تعطیلات برگشته و هوس رقابت کرده است. سادگی بچگانه‌اش فریبنده است: پشت سرش خرابی به پا می‌کند، اما خودش همیشه خنده به لب دارد، مثل کسی که نمی‌داند ترمز یعنی چه.
لپ‌تاپ همیشه روشن؛ موهای طلایی، گره‌خورده به ایده‌های تُرد. او موتور را با یک خط کد تقویت می‌کند، بعد چنان بادی می‌گیرد که حتی کراش هم چشم‌هایش گرد می‌شود.
شنیده‌ای «نبوغ خطرناک» چه بوی تندی دارد؟ همین آقای کله‌چهارگوش است. هر پیچ را معادله می‌بیند، هر حریف را متغیر دردسرسازی که باید حذف شود. با این همه، غرورش هر چند دور یک بار، خودش را پنچر می‌کند.
نیمی دینگو، نیمی دایناسور، کاملاً آشفته. شلنگ آتش را مثل نی به لب می‌گیرد و در گرمای لاستیک‌سوز پیست، جرقه‌هایش را حرام می‌کند. مگر می‌شود مسیری داشته باشیم و او چیزی را آتش نزند؟
به اسم «تاینی» صدایش می‌کنند و همین، بدجنس‌ترین شوخی دنیا است. عضله روی عضله، اما فرمان را با ظرافت نگه می‌دارد؛ مثل نهنگی که ویولن می‌نوازد. به چشم برهم‌زدنی، کارتینگش را از میان جمعیت فشار می‌دهد.
بیگانه‌ای با اضطراب عظمت. آن‌قدر درباره نابودی زمین حرف زده که انگار شعر صبحگاهی است. پشت خنده مصنوعی و رنگ سبزش، ترسی ریز موج می‌زند: مبادا باز هم از زمینی‌ها عقب بماند.
این پیست‌ها طوری طراحی شده‌اند که انگار سازنده‌شان نیت کرده تپش قلبت را روی دور تند قفل کند. درون هر مسیر، چند مأموریت گوشه کرده: از شکار Relic زمان‌دار تا جمع‌کردن حروف «C-T-R» و کریستال‌هایی که مثل شامپاین روی کفِ راه می‌ترکند.
جاده‌ای مرطوب، پر از رزهای صورتی و دریاچه‌هایی آینه‌ای؛ پشت مناظر شاعرانه، سه مسیر میان‌بُر قاچ خورده. مأموریت؟ رکورد زمانی را بشکن، حروف مخفی را بقاپ و مواظب موشک‌های رندوم باش که میان نرده‌های گل پنهان شده‌اند.تصویر کن شما در دل آن رزهای تصویری گاز می‌دی و یهو یه موشک از ناکجا میاد!
لوله‌های زنگ‌زده، بخار سبز، بوی لاستیک سوخته… آیا می‌شود جایی بدبوتر پیدا کرد؟ مأموریت کریستال در اینجا مثل معماست: ده ثانیه فرصت داری از دریچه چپ بروی وگرنه به عمق لجن شوت می‌شوی.
پیست خاکی و دست‌اندازهای دستوری. هرچه ماشین سبک‌تر باشد، بدتر پرت می‌شود. برای Relic باید روی پلتفرم‌هایی بپری که ارتفاع‌شان مسخره است. یک ثانیه درنگ، مساوی است با دفن در خاک نرم و خنده بلند تاینی.
چراغ‌های کم‌رنگ، واگن‌های دیوانه. روی ریل فلزی اگر ترمز کنی، بهانه دست قطار می‌دهی که لهت کند؛ پس باید سرعت بگیری و در دل تاریکی کریستال‌ها را بِدزدی. پایان مرحله، مثل نفس نگه‌داشتن زیر آب است.
نئونی و سرگیجه‌آور؛ جاذبه اینجا هر چند ثانیه عوض می‌شود، انگار دیوارها تصمیم گرفته‌اند سقف باشند. مأموریت Time Trial را که قبول کنی، تازه می‌فهمی زمان هم مثل برق از لابه‌لای انگشت‌ها در می‌رود.
بیرون جوّ زمین، جاده معلق در هیچستان. یک پرش اشتباه، تو را در خلأ پرت می‌کند؛ حروف «C-T-R» عمداً روی پیچ‌های کور پنهان شده. این همان خانه صاحبخانه است؛ اگر شکستش دهی، حریفت از غرور می‌سوزد.
دنیای Crash Team Racing Nitro-Fueled روی مرز دیوانگی و مهندسی حرکت می‌کند؛ پیست‌هایی که قوانین فیزیک را نصفه‌نیمه رعایت می‌کنند، اما همچنان حساب‌شده‌اند. فضاها مثل تکه‌هایی از ذهن خلاق کودکانه‌اند که در دنیای بزرگ‌ترها جا افتاده‌اند. هیچ دو مسیری شبیه هم نیست، حتی اگر از یک منطقه بگذرند.
برخلاف بسیاری از بازی‌های مسابقه‌ای که دنیایشان فقط پس‌زمینه‌ای زیباست، اینجا فضا خودش یکی از بازیکن‌هاست. هر پیست با موانع، مسیرهای فرعی و عناصر تعاملی‌اش، بخشی از نبرد است؛ گاهی به تو کمک می‌کند، گاهی هم بی‌هوا تو را می‌بلعد. گویی زمین زیر چرخ‌ها هم با تو بازی می‌کند.
فضاها تنوع خیره‌کننده‌ای دارند؛ از تونل‌های فاضلابی گرفته تا مسیرهایی در دل کهکشان. هر محیط، زبان خاص خودش را دارد: نور، صدا، حرکت و حتی سرعت واکنش‌ها، بسته به مکان تغییر می‌کند. نه فقط ظاهر، بلکه ریتم بازی هم تحت تأثیر فضاست.
این دنیا واقع‌گرا نیست، اما باورپذیر است؛ نه از جنس شهرهای دقیق شبیه‌سازی‌شده، بلکه از نوعی خیال ملموس که قواعد خودش را دارد. جایی که قوانین بازی، بخشی از زیست‌بوم هستند، نه چیز تحمیلی. همین‌جاست که بازیکن حس می‌کند وارد یک جهان مستقل شده، نه صرفاً یک مسیر مسابقه‌ای سطحی.
پشت ظاهر کودکانه و رنگارنگ بازی، زرادخانه‌ای کمین کرده که هیچ شباهتی به دنیای معقول ندارد. سلاح‌ها در «Crash Team Racing Nitro-Fueled» فقط ابزار نیستند؛ بخش جدانشدنی از شخصیت راننده‌ها هستند. هر کدامشان نه‌تنها پیست را به میدان جنگ تبدیل می‌کند، بلکه برای چند لحظه کوتاه، مفهوم «عدالت در رقابت» را به چالش می‌کشد.
یک محافظ افسانه‌ای که ناگهان ظاهر می‌شود، مثل پدربزرگی که نوه‌اش را در میان دعوا به آغوش می‌کشد. با صدایی خاص ظاهر می‌شود و برای چند ثانیه تو را از هر خطری مصون می‌کند. حتی موشک هم به خودش اجازه نمی‌دهد به تو نزدیک شود.
کمی خنگ، کمی خطرناک. اگر درست پرتاب شود، حریفت را مثل پین وسط پیست زمین‌گیر می‌کند. اما اگر اشتباه بزنی، ممکن است خودش دور بزند و برگردد دنبال خودت! هیچ‌وقت به ظاهر خنده‌دارش اعتماد نکن.
بی‌رحم‌ترین شکارچی پیست. حریف جلویی را هدف می‌گیرد و با سماجتی عجیب، تا لحظه برخورد دنبالش می‌دود. هیچ راه فراری نیست، مگر این‌که مسیرت را طوری منحرف کنی که خودش گم شود.
ساده اما اعصاب‌خردکن. در نگاه اول فقط یک شیشه آزمایشگاهی رنگی است؛ اما همین شیشه وقتی روی مسیر می‌افتد، هر راننده‌ای را سر می‌لغزاند. برای ایجاد تله در جاهای شلوغ، بهترین انتخاب است.
ظاهر فریبنده‌اش با جعبه جایزه فرقی ندارد، اما صدای تق‌تق معنادارش هشدار می‌دهد که این جعبه «دوست‌داشتنی» نیست. اگر سوارش شوی، باید سری تکان دهی تا خلاص شوی؛ وگرنه بوم!
نسخه تاریک ماسک محافظ، فقط در حالت شخصیت‌های شر ظاهر می‌شود. همان میزان قدرت، همان حس امنیت؛ اما با ته‌مایه‌ای از ترس. انگار خودت هم مطمئن نیستی این محافظ واقعاً طرف توست یا نه.
گیم‌پلی Crash Team Racing Nitro Fueled فقط این نیست که یه ماشین کارتونی رو کنترل کنی؛ یه ترکیبی از مهارت، رفلکس‌های سریع و یه جور بیخیالی باحال که باعث می‌شه هی بخوای دوباره امتحان کنی. هر بخش از این گیم‌پلی، شخصیت خودش را دارد: چه بخواهی رکورد بگیری، چه صرفاً بخندی و پیچ بخوری.
بازی مثل یک نقاشی زنده عمل می‌کند که با سرعت ۶۰ فریم در ثانیه کشیده می‌شود. رنگ‌ها جیغ می‌زنند، دودها برق می‌زنند و حتی جرقه‌های کوچک از چرخ‌ها جان دارند. پیست‌ها انگار از دل یک انیمیشن فرار کرده‌اند و حالا توی کنترلر جای گرفته‌اند.
از صدای بوق آغاز مسابقه تا خنده شیطنت‌آمیز کراش بعد از جلو زدن، هر صدایی جای خودش را دارد. موسیقی با ریتم مسیر تنظیم می‌شود؛ در تونل‌ها پژواک می‌زند، در فضا رها می‌شود. و اگر دقت کنی، هر سلاح، صدای منحصر‌به‌فرد خودش را دارد؛ مثل امضای موسیقایی‌اش.
بازی چه در حالت دو نفره روی یک صفحه، چه در میدان جنگ آنلاین، هیجان را قطره‌چکانی پخش نمی‌کند؛ با سطل روی سرت می‌ریزد! مهم نیست کنارت نشسته باشند یا کیلومترها دورتر باشند، مسابقه همیشه شخصی می‌شود. اینجا خبری از کمپین کوآپ کلاسیک نیست، اما شاید دلیلش این باشد که در این بازی، حتی رفیق‌ترین آدم‌ها هم به دشمنی موقت نیاز دارند.
برای دسترسی به بازی Crash Team Racing Nitro-Fueled دو روش وجود دارد:
برای خرید و نصب بازی Crash Team Racing Nitro-Fueled از فروشگاه (PlayStation Store)، ابتدا وارد فروشگاه شوید و بازی را در بخش جستجو پیدا کنید. پس از انتخاب، بازی را خریداری کرده و پرداخت را توسط گیفت کارت یا کارت های اعتباری بین المللی (VISA Card, MASTER Card) انجام دهید. پس از آن، بازی به‌صورت خودکار دانلود و نصب می‌شود. وقتی نصب کامل شد، از منوی اصلی کنسول بازی را اجرا کنید.
اکانت ظرفیتی شامل سه نوع مختلف است که هر یک امکانات منحصر به فردی را به کاربران ارائه می‌دهد. در ادامه، به معرفی این سه نوع و ویژگی‌های آن خواهیم پرداخت:
آدم راحت می‌تونه بگه Crash Team Racing Nitro-Fueled فقط یک ریمستر نوستالژیک است؛ ولی خب این بازی چیزی بیشتر از یک بازسازی است. ترکیب هوشمندانه بین حال‌وهوای قدیمی و مهندسی دقیق مدرن، آن را تبدیل به یک نقطه اتصال میان نسل‌ها کرده. هم برای کسانی که سال‌ها پیش با پلی‌استیشن یک این مسیرها را طی کرده‌اند و هم برای تازه‌واردهایی که اولین بارشان است ترمز را فراموش می‌کنند.
در دل بازی، فقط سرعت حرف اول رو نمی‌زنه، پر از طنز، خلاقیت و لحظه‌های کوتاه اما حسابی به‌یادموندنیه. جایی که پیروزی هیچ‌وقت تضمینی نیست و حتی در دور آخر، همه‌چیز ممکن است زیر و رو شود. شاید همین حس غیرقابل‌پیش‌بینی بودن است که باعث می‌شود بازیکن بارها و بارها برگردد؛ حتی اگر صدبار در چاله افتاده باشد.
اگر دنبال یه بازی مسابقه‌ای متفاوت برای PS4 یا PS5 هستی که فقط دور زدن نباشه و هر لحظه‌اش با غافلگیری، رقابت جدی و کلی شیطنت همراه باشه، Crash Team Racing Nitro-Fueled دقیقاً همون چیزیه که باید امتحانش کنی؛ ترکیبی از سرعت، مسیرهای خلاقانه و رقابت‌هایی که هیچ‌وقت قابل پیش‌بینی نیستن.
| انتخاب ظرفیت |
|
|---|
قیمت اصلی: ۲,۴۰۰,۰۰۰ تومان بود.۲,۳۵۰,۰۰۰ تومانقیمت فعلی: ۲,۳۵۰,۰۰۰ تومان.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.